چکیده
سند چشم انداز جمهوری اسلامی اهداف بلندی همچون دستیابی به جایگاه اول اقتصادی و علم و فناوری در منطقه را برای کشور ترسیم نموده است. تحقق این هدف بیش از هر چیز نیازمند توجه به منابع انسانی برتر و برنامهریزی برای استفاده بهینه از آنان است. در همین راستا بنیاد ملی نخبگان در سال 1384 تشکیل شده و تا کنون مجموعهای از اقدامات را بدین منظور انجام داده است. در این مقاله حاکمیت پارادایم خروج نخبگان بر نوع نگرش و تمام فعالیتهای بنیاد ملی نخبگان بررسی شده و اثرات منفی آن در برنامهریزیها و اقدامات این نهاد ذکر شده است. سپس تلاش شده تا با استفاده از آراء صاحبنظران و اندیشمندان، اصولی از جمله تنوع در تعاریف و روشها، تخصیص فرصت، نهاد محوری در اجرا و توجه به تیمهای نخبه برای سیاستگذاری استعدادهای برتر در کشور پیشنهاد شود.
کلمات کلیدی: نخبگان، استعدادهای برتر، سیاستگذاری، بنیاد ملی نخبگان
